Bijzonder, eigenlijk, dat iemand die je nooit gekend hebt, iemand die nooit heeft geleefd, toch zo’n grote rol in je leven kan spelen. Na een normale zwangerschap, kregen mijn ouders een doodgeboren kindje. Mijn oudste zus was 1 jaar, en toen werd mijn broertje dood geboren. Het is een eenzaam, stil verdriet geweest voor mijn ouders. Mijn moeder lag op het kraambed, net bevallen, stuwing, kraamverzorgster in huis, kraambezoek, maar............. er werd nergens over gesproken, niemand die haar vroeg, hoe de bevalling gegaan was, hoe het kindje eruit zag, wat er was gebeurd, hoe ze zich voelde. Het kindje is verdwenen, zonder dat ze het gezien had. In die tijd was dat gebruikelijk. Nergens over praten, gewoon doorgaan, net doen of het niet gebeurd was. Stel je voor, lig je op het kraambed, en je man gaat alleen naar de begraafplaats, met een klein kistje, met jullie baby erin. Hartverscheurend, waar waren mijn vaders broer of zus of zwagers of vrienden, denk ik dan